Met de Trans Alpine Run over minder dan een maand hebben Hans en Renske Dickhout de aanlokkelijk klinkende Walser Trail Challenge Classic op de planning staan. Een tweedaagse trail met mooie groene bergen, idyllische alpenweiden en natuurlijk die traditionele Oostenrijkse gezelligheid. Ook voor het hoogteprofiel (15 km met 980 D+ en de tweede dag 29 km met 1900 D+) draaien zij hun hand niet om! Deze vriendelijk ogende trail is één van de laatste voorbereidingen voor hun TAR.
Als team Hänsl&Rensl staan we zaterdag ochtend te popelen om te starten. De eerste kilometers gaan omlaag over asfalt, hoe lekker is dat! Maar zodra het begint te stijgen worden we al snel met onze neus op de feiten van het Kleinwalsertal gedrukt. Een breed pad gaat over in een klein paadje met losse stenen waarin je twee stappen vooruit zet en er weer één terug glijdt. Gelukkig is dat van korte duur. Een steil en rotsig paadje volgt, waar we gestaag omhoog stappen. Het is ontzettend heet maar de sfeer is goed! Bij een hutje met drankpost worden we zelfs heel hard aangemoedigd. Als ik omhoog kijk naar de pas waar we heen moeten, zie ik een grote donkere wolk hangen. Even later begint het te druppen, te regenen, te hagelen en zelfs te onweren. Het paadje is veranderd in een beekje, wat heerlijk verkoelend voor de voeten is. Na die hittegolf in Nederland is het, met uitzondering van het onweer, eigenlijk enorm genieten!
De rest van de klim en bijna de hele afdaling lopen we in de regen. De alpenweiden waarin we afdalen zijn veranderd in een ware modderglijbaan. Letterlijk zelfs! Want Hans kwakt, net als het gros van de lopers, op een gegeven moment op zijn kont in de klei. Onder de modder, maar vrolijk komen we over de finish. De rest van de middag in het teken staat van herstellen.
Op de tweede dag lopen we beiden ons eigen tempo. De afdaling van gisteren gaan we vandaag weer omhoog. Dankzij het scherpe zonnetje is de modderglijbaan alweer helemaal opgedroogd. Vandaag helaas geen verkoelend buitje maar de hele dag zon en hitte. Allebei voelen we aan onze benen dat we de dag gisteren wel iets hebben gedaan en de warmte helpt ook niet echt mee. De paadjes zijn prachtig, maar enorm technisch. Toch heel anders dan we ons hadden voorgesteld! Het is een ruig landschap dat heel stenig is, waardoor je vrijwel nergens even lekker door kan rennen. Constant klauter je een paar meter omhoog en weer naar beneden, of liggen er grote stenen in een ingewikkelde formatie. Dit maakt het lastig om er overheen te trippelen. Maar wat is het prachtig daar, bijna net zo mooi als dat het zwaar is!
Na een taaie dag die voor allebei veel langer heeft geduurd dan verwacht, is daar dan ineens de finish. Daarna komen tranen van vermoeidheid, kwark, kaas, worst, drinken en nog meer drinken. Inmiddels zit ik al met mijn benen in de plaatselijke waterbak langs het parkoers als ook Hans de finish bereikt. Voor hem ook wat tranen van vermoeidheid, kwark, kaas, worst, drinken en nog meer drinken.
Kleinwalsertal heeft ons verrast met een ruige trail waarbij we het allebei echt zwaar hebben gehad. Fysiek was het pittig, maar mentaal misschien nog wel meer. We waren dan ook gelijk heel tevreden over hoe we hier zijn gefinished en zijn blij met de mentale training die we onderweg hebben gehad. Met de Trans Alpine Run over minder dan een maand, kan het Grote Rusten nu dan toch echt beginnen.
Wil je de avonturen van Hans en Renske volgen? Houd onze Facebook pagina dan in de gaten, of kijk hier!
